Een rondje Guatemala

Op vakantie gaan als je al op reis bent is misschien wel het mooiste wat er bestaat. Helemaal in een land als Guatemala! Twee maanden in dit paradijs heeft me een hoop welkome achtergrondinformatie gegeven, dan is het extra interessant om zo´n land daadwerkelijk te verkennen. In mijn twee vakantieweken heb ik een hoop mooie ervaringen kunnen verzamelen. Omdat ik aan goede herinneringen uiteindelijk meer denk te hebben dan aan bankbiljetten.

Zondag de negende vertrok ik in een propvolle, slingerende microbus richting hoofdstad. Binnen het eerste uur had een mannetje tegenover mij de halve bus getrakteerd op zijn voormalige maaginhoud. Ik had het alleen op mijn broek zitten. Zijn buurman, waarvan het gezicht onherkenbaar was geworden, was er (na het misselijke mannetje uiteraard) het beroerdst aan toe. Enfin, die nacht kwam ik na vijftien uur bus aan in Flores, een klein toeristisch eilandje. Van hieruit bezocht ik Tikal met haar enorme ruïnes. Hopelijk vergeeft u mij dat ik echter meer onder de indruk was van de vele wilde dieren.

In Poptún ontpopte ik mij in een prachtig hostel gevuld met Duitse en Amerikaanse toeristen die bediend werden door Guatemalteekse werknemers tot een heuse tolk. Alle drie de groepen spraken enkel hun moedertaal. Voelde ik me wel even stoer hoor.
Over me stoer voelen gesproken. Drie keer tijdens mijn reis werd ik herkend als de gitarist van the Dregs. Dat ik in feite de bassist ben heb ik ze maar niet kwalijk genomen. De eerste keer was toen ik op de boot in Rio Dulce stond te wachten. Door Christoffer uit Duitsland. Met hem zou ik een week lang reizen. We vingen een wild maar gebleseerd honingbeertje, maakten een boottocht naar Livingston, sprongen van heet-water-watervallen en bruggen, werkten aan ons uiterlijk door middel van puur-natuur-moddermaskers, reisden op de duim met grote pick-ups mee, ontdekten dat ik weinig talent heb voor tubing, aanschouwden het natuurschoon van Semuc Champey en vochten in Lanquin met de kracht van het water. Een toptijd!

Toen de wereld zo ingrijpend veranderde was ik net weer terug in Quetzaltenango. Ik kampeerde met veertien anderen aan Laguna de Chicabal, een voor inheemsen heilig meer op een vulkaan. De volgende dag waren ze daar dan. de Maya-priesters. Ze brachten een chocolade-offer op een gemarkeerde plaats. Hun altaar hadden ze vrolijk versierd met drie kruizen. Herkenbaar. Dit deed men aanvankelijk om te voorkomen dat de Spanjaarden hun altaren zouden vernietigen. In de vredesgodsdienst die zij predikten was er blijkbaar geen plaats voor de Maya´s.
Om u niet al te jaloers te maken meld ik u dat mijn kerst een beetje saai was. Ik heb gekookt voor mijn gastfamilie, maar om hier nou te gaan verkondigen dat dit maal een groots succes was? Moewah...

Kerst is nu voorbij, dus ik ben weer aan het studeren. De laatste gramaticavorm draagt de naam subjuntivo. Een speciale vorm voor gevoelens, een vorm ook die Juan met de pet eigenlijk niet gebruikt. Spaans voor slimme mensen dus. Niet dat ik mijzelf tot die laatste categorie wil scharen, maar als ik een beetje aansluiting kan krijgen is dat toch mooi meegenomen, niet? Tot volgend jaar!

@ papa: 9-12 Flores (via Guatemala), 11-12 Tikal, 13-12 Poptún, 14-12 Rio Dulce, 15-12 Livingston, 17-12 Lanquin, 18-12 Semuc Champey, 19-12 Quetzaltenango;
@ Gerjob: Ook als jij niet beroemd wordt ben je zondermeer een biografie waard. Ps: je mist me toch niet he?;
@ Hetty Holtrust en Jaap: Welkom op mijn blog;
@ Karin: Die taal spreek ik dan weer net niet ;)