Simon, María en mensen met wensen

U als trouwe volger van deze blog weet inmiddels dat mijn verblijfplaats omringd wordt door vulkanen. De grootste vulkaan draagt de naam Santa María. Ze slaapt vredig. In 1902 zat deze hete dame minder lekker in haar vel, bij een uitbarsting werd een groot gedeelte van de stad verwoest, net toen er een internationale conferentie om Guatemala qua veiligheid wat beter op de kaart te zetten aan de gang was. Men wilde investeerders te lokken. De toenmalige regering kwam met een ´spetterende´ tactiek: net doen of er niks aan de hand is. Internationale hulp werd geweigerd, meer dan vijf duizend mensen kwamen om.

Vorige week woensdag-rampendag was het zoontje van María, Santiaguito het zat. Begrijpelijk, aangezien zijn moeder de hele dag slaapt. Hij kreeg een uitbarsting. Waarschijnlijk een schreeuw om aandacht. Met een aantal andere sociale ramptoeristen ben ik hem gaan bezoeken. Van twaalf tot vier uur ´s nachts beklommen we onder een volle maan de grote vulkaan Santa María. Twee uur lang vochten we tegen de onbeschrijfelijke kou en om zes uur kwam de zon op. Ongelofelijk mooi wat je dan te zien krijgt! Ik heb uiteraard wat kiekjes genomen, maar het is hier geen Nederland waar de meeste zaken doorgaans mooier lijken dan ze zijn. Hier kan niks tippen aan de werkelijkheid. Lava, bergen, aswolken, een bijna complete regenboog (ik wist niet dat zoiets bestond) en op de terugweg een heuse wervelstorm. Ik ben flink verwend zeg!

Met the Dregs spelen we nog steeds minimaal drie avonden per week in de cafés hier. Elke avond eindigt standaard met een dansend publiek en ik ben er achter gekomen dat er een hoop toffe muziek is die ik nog niet kende.

Tsjaah, en dan san Simon. Dat is wel de wonderlijkste figuur waarmee ik totnogtoe kennis heb gemaakt. San Simon is een pop, hij woont in san Andrés Xecul en tegen betaling kan men op bezoek komen in zijn kamertje. Hierin staat een bed waarin onze vriend ´s nachts slaapt. Verwonderlijk? Nee hoor, meneer werkt de hele dag keihard om wensen te vervullen. Mensen met wensen gaan naar binnen, bidden tot Simon en steken een kaars aan. Een vrolijk gekleurde kaars voor degene die iets positiefs wenst en een zwarte voor degene die bijvoorbeeld zijn buurman dood wilt hebben. Simpel toch? San Simon is niet gek, als tegenprestratie vraagt hij rum en sigaren. De rum wordt naar binnen gegoten en de sigaar rookt hij later rustig op.

San Simon houdt niet zo van foto´s, wellicht draagt hij daarom een zonnebril. Toch heb ik wat plaatjes kunnen schieten. Omdat ik ook respect ken heb ik geen foto´s genomen van de drie mannen die ik de eerder beschreven rituelen en iets met zwaarden en eieren wat ik niet zo goed begreep heb zien verrichten. Ze baden hardop en één van de mannen had een hoop problemen. Uit hun gebeden kon ik opmaken dat ze overtuigd waren dat iemand een zwarte kaars had aangestoken voor hem. Ze kwamen het nu weer even ongedaan maken. San Simon leek het allemaal wel best te vinden. Ik was ´boquiabierto´!

De vier medestudenten waarmee ik veel optrok zijn inmiddels vertrokken. Ikzelf heb besloten dat ik na de kerst mijn reis voort ga zetten. Volgende week neem ik na zeven weken Quetzaltenango even een break. Mijn Sinterklaascadeau wordt een reisje. Een weekje lekker geen grammatica en ingewikkelde zinsconstructies. Kan ik wel even gebruiken. Morgen (zaterdag red.) ben ik op een inheems feest in Concepción Chicuirichapa te vinden. Over mooie plaatsnamen gesproken.

@ Jan A.: Hartelijk dank. Ik lees de reacties erg graag!
@ Dita Rommelaar: Op een foto in mijn vorige blog kun je zien dat ik inmiddels mijn eigen schooltje heb gevonden.
@ Dick en Mineke: Ik volg hier lessen
@ Andries: Ik zat er al aan te denken om deze blog 'Dansen op de vulkaan' te noemen.