Liftend Nicaragua door
Blijf op de hoogte en volg Anton
19 Februari 2013 | Nicaragua, Granada
Honduras is bij verre het minst toeristische land dat ik bezocht deze trip. Het staat bekend als gevaarlijk en corrupt. Hostels vond ik er niet en bij de hotelletjes moest ik soms voor acht uur binnen zijn. Toch kan ik niet anders zeggen dan dat ik hier de vriendelijkste en hulpvaardigste mensen tegen ben gekomen. Wat overigens goed uitkwam want toeristen zag ik na Utila niet meer. In de bussen werd ik zodoende zelf dé bezienswaardigheid. Veel van mijn tijd bracht ik door, door naar de jonge Hondureñas te luisteren, altijd in de veronderstelling dat ik hen niet kon verstaan. Ik blijk over schitterende ogen, prachtig haar (!), een mooie huid (!!!), een mannelijke kaaklijn, een goeie baard en een prima figuur te beschikken. Hopsakee! Na afloop bedankte ik mijn verraste aanbidsters steevast netjes voor de complimenten, waardoor ik een hoop rode wangetjes en geschrokken oogjes heb gezien.
Natuurlijk weet ik dat het enkel mijn huidskleur is dat de dameshartjes sneller doet kloppen (blank=geld op de bank), maar toch kon ik dit wel even goed gebruiken na de afgelopen maanden al vijf (!) hoopvolle, zachte mannenhartjes te hebben moeten breken -wat ook meteen dé reden is dat u mij nog zelden met mijn roze t-shirt op de foto ziet staan.
Behalve reizen met de bus liftte ik óók in Honduras. Wat is het heerlijk om je bagage achterin een pick-up te gooien er bij te gaan zitten, de wind door je (prachtige) haren te laten gaan, de zon op je gezicht te voelen en te genieten van het adembenemende berg-/ junglelandschap.
De 7e kwam ik aan in Nicaragua, dat volgeplant staat met rood-zwarte bordjes met FSNL erop. De politieke partij van de Sandinisten, die in feite het hele land bezit. Geen partijlid zijn betekent geen carrière maken. Een hele verbetering als u bedenkt dat de vorige partij van de Somoza's in de jaren '70 politieke tegenstanders vanuit helikopters in vulkanen liet gooien. Een politiek gesprek krijgen met de locals is vooralsnog moeilijk. Vragen worden ontweken en Daniël Ortega, de president krijgt niks dan lof toegedicht.
Dan maar fietsen. In Estelí maakte ik de zwaarste mountainbiketocht uit mijn leven. Mijn doel, een waterval maakte elke puf en zucht echter de moeite waard.
Na twee nachten Estelí herenigde ik me in Matagalpa met Mara en Hannah, twee toffe meiden uit Oregon waar ik in een eerdere blog over berichtte. Ik maakte hen enthousiast met mijn liftverhalen en met z'n drieën liftten we heel Nicaragua door. Vrijheid!
In de jungle van El Tuma - La Daila leerden we over kikkers en vlinders. Zo weet ik nu dat sommige vlindersoorten bij gevaar hun vleugels dichtklappen en vijanden van vijanden imiteren. Briljant. Ondanks dit verdedigingsmechanisme worden ze niet zo oud: 5-36 dagen. Verder zagen we apen, luiaards -die overig zo saai zijn als hun naam doet vermoeden en zeldzame vogelsoorten. Wie zegt dat er met vrouwen niet valt te spotten? Aangezien de dames vegetariërs zijn snoepten alleen onze gids en ik van de voedzame termieten, volgens mijn reisgenotes nog steeds de reden dat ik vlak daarna ziek werd.
Ruim 40 keer vond mijn maag die dinsdag mijn neus en mond een geschikte uitgang, terwijl ik na zo'n twintig keer me al afvroeg voor wat dan eigenlijk. Toen de dames de dag erna gingen shoppen besloot ik maar even een onderzoekje in het ziekenhuis van León te laten doen. Bleek ik zomaar uitdrogingsverschijnselen te hebben. Zes uur later vonden mijn vriendinnen mij na ongerust aandringen bij de zusters terug aan een infuus met drie liter vers vocht in mijn bloed, een gezond kleurtje op mijn gezicht en blij dat een insectenbeet niet de oorzaak was van mijn ziek-zijn was.
León zelf is beroemd om het zogenaamde vulcanoboarden: op een sleetje hard een vulkaan af. Heul hard de vulkaan af! Een groepsgenote werd geflitst op 81km/p.u. en crashte in de borden die we aan de voet van de vulkaan achter gelaten hadden. Behalve een hand die na bleef trillen van de adrenaline was ze ongedeerd. Nu zitten we al een paar dagen in Granáda, een prachtige koloniale stad met een rijke geschiedenis. Morgen vertrekken we met een flinke club toffe mensen naar San Juan del Sur om vijf dagen lang op een reggaefestival te feesten. Ik heb er zin in!
@ papa: 3-2: Telí (via la Ceiba), 4-2: la Gauma, 6-2: Danli (via Tecugicalpa), 7-2: Estelí (Nicaragua), 9-2: Matagalpa, 10-2: Jinotega, 11-2: El Tuma - La Daila, 12-2: Matagalpa, 13-2: León, 15-2: Granáda
@ Leo: ik had wind tegen, helaas.
@ hetty holtrust: ik denk eind april.
Natuurlijk weet ik dat het enkel mijn huidskleur is dat de dameshartjes sneller doet kloppen (blank=geld op de bank), maar toch kon ik dit wel even goed gebruiken na de afgelopen maanden al vijf (!) hoopvolle, zachte mannenhartjes te hebben moeten breken -wat ook meteen dé reden is dat u mij nog zelden met mijn roze t-shirt op de foto ziet staan.
Behalve reizen met de bus liftte ik óók in Honduras. Wat is het heerlijk om je bagage achterin een pick-up te gooien er bij te gaan zitten, de wind door je (prachtige) haren te laten gaan, de zon op je gezicht te voelen en te genieten van het adembenemende berg-/ junglelandschap.
De 7e kwam ik aan in Nicaragua, dat volgeplant staat met rood-zwarte bordjes met FSNL erop. De politieke partij van de Sandinisten, die in feite het hele land bezit. Geen partijlid zijn betekent geen carrière maken. Een hele verbetering als u bedenkt dat de vorige partij van de Somoza's in de jaren '70 politieke tegenstanders vanuit helikopters in vulkanen liet gooien. Een politiek gesprek krijgen met de locals is vooralsnog moeilijk. Vragen worden ontweken en Daniël Ortega, de president krijgt niks dan lof toegedicht.
Dan maar fietsen. In Estelí maakte ik de zwaarste mountainbiketocht uit mijn leven. Mijn doel, een waterval maakte elke puf en zucht echter de moeite waard.
Na twee nachten Estelí herenigde ik me in Matagalpa met Mara en Hannah, twee toffe meiden uit Oregon waar ik in een eerdere blog over berichtte. Ik maakte hen enthousiast met mijn liftverhalen en met z'n drieën liftten we heel Nicaragua door. Vrijheid!
In de jungle van El Tuma - La Daila leerden we over kikkers en vlinders. Zo weet ik nu dat sommige vlindersoorten bij gevaar hun vleugels dichtklappen en vijanden van vijanden imiteren. Briljant. Ondanks dit verdedigingsmechanisme worden ze niet zo oud: 5-36 dagen. Verder zagen we apen, luiaards -die overig zo saai zijn als hun naam doet vermoeden en zeldzame vogelsoorten. Wie zegt dat er met vrouwen niet valt te spotten? Aangezien de dames vegetariërs zijn snoepten alleen onze gids en ik van de voedzame termieten, volgens mijn reisgenotes nog steeds de reden dat ik vlak daarna ziek werd.
Ruim 40 keer vond mijn maag die dinsdag mijn neus en mond een geschikte uitgang, terwijl ik na zo'n twintig keer me al afvroeg voor wat dan eigenlijk. Toen de dames de dag erna gingen shoppen besloot ik maar even een onderzoekje in het ziekenhuis van León te laten doen. Bleek ik zomaar uitdrogingsverschijnselen te hebben. Zes uur later vonden mijn vriendinnen mij na ongerust aandringen bij de zusters terug aan een infuus met drie liter vers vocht in mijn bloed, een gezond kleurtje op mijn gezicht en blij dat een insectenbeet niet de oorzaak was van mijn ziek-zijn was.
León zelf is beroemd om het zogenaamde vulcanoboarden: op een sleetje hard een vulkaan af. Heul hard de vulkaan af! Een groepsgenote werd geflitst op 81km/p.u. en crashte in de borden die we aan de voet van de vulkaan achter gelaten hadden. Behalve een hand die na bleef trillen van de adrenaline was ze ongedeerd. Nu zitten we al een paar dagen in Granáda, een prachtige koloniale stad met een rijke geschiedenis. Morgen vertrekken we met een flinke club toffe mensen naar San Juan del Sur om vijf dagen lang op een reggaefestival te feesten. Ik heb er zin in!
@ papa: 3-2: Telí (via la Ceiba), 4-2: la Gauma, 6-2: Danli (via Tecugicalpa), 7-2: Estelí (Nicaragua), 9-2: Matagalpa, 10-2: Jinotega, 11-2: El Tuma - La Daila, 12-2: Matagalpa, 13-2: León, 15-2: Granáda
@ Leo: ik had wind tegen, helaas.
@ hetty holtrust: ik denk eind april.
-
19 Februari 2013 - 21:01
Mam:
Hoi Anton,
Heerlijk weer die verhalen van jou. Mooie foto's ook. De filmpjes kan ik helaas niet openen.
Geniet er weer van en we kijken nu alweer uit naar je volgende verhaal.
Groetjes. -
19 Februari 2013 - 21:25
Ed:
hehe... nu was ik er eindelijk eens op tijd bij om een vers verhaal te lezen! mooi! -
19 Februari 2013 - 21:28
Ed:
je kijkt wel echt te blij op die ziekenhuis foto's ;) -
20 Februari 2013 - 12:16
Karin:
Wauw Anton! Wat een mooie verhalen!
-
20 Februari 2013 - 12:23
Gerrit Goldsteen:
Mooie verhalen, mooie foto's genieten van het leven. Ik weet nog dat je zo enthousiast was over Noorwegen, dit is er een mooi vervolg op (zouden meer mensen moeten doen!)
Nog veel mooi's toegewenst!
-
20 Februari 2013 - 16:07
Gerjob:
Goed verhaal! Maar een zwager zit er niet in dus? -
20 Februari 2013 - 18:23
Martine Post:
Goed voor je ego zo'n reis. :-) Leuk om weer je verhalen te lezen! Feest ze -
21 Februari 2013 - 17:24
Jaap:
Een 5 daags reggaefestival klinkt erg goed! Have funn! -
22 Februari 2013 - 20:50
Lotte:
Damn wat een mooie foto's! Nog steeds jaloers, genieten!!!
Liefs Lotte -
25 Februari 2013 - 23:44
Gerjob:
Ik zie nu pas die foto's. Het blijkt maar weer waar: een foto zegt meer dan duizend woorden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
