Schokkende weken

Ik ben nog steeds Spaans aan het leren in Quetzaltenango. Een stad ingesloten door bergen en vulkanen, met haar roedels straathonden, vriendelijke inwoners, corrupte banken, smalle trotoirs die ´s ochtends en ´s avonds bezaaid liggen met dronken mensen, haar autobestuurders die niet kijken of er iemand aan komt maar simpelweg toeteren dat zij er aan komen en haar rare klimaat. De ene dag ben ik verkouden, de volgende dag verbrand.

Het was een woensdag en net pauze toen deze stad voor altijd als met een drilboor in mijn geheugen werd gegrift. Ik voelde trillingen. Eerst zachtjes. ´Gaaf mijn eerste aardbevinkje´ riep ik nog. Het ging harder, steeds harder. De tijd stond stil, terwijl alles bewoog. Er viel gruis van de muren en mijn leraren en medestudenten verstijfden. Dit was menens las ik in hun bronzen gezichten. Wist ik veel. Het trillen bleef crescendo gaan en het plafond leek los te laten. Er sprongen scheuren in de muren. Even dacht ik dat ik mijn laatste blog wel getikt had. Toch voelde ik geen angst. Ik zag ook niks in premiere gaan. Blijkbaar moet er aan mijn film nog even gesleuteld worden. Iemand riep: ´Saldremos el edificio´, we verlaten dit pand! Een heel goed idee. Half rennend, half bukkend vonden we de uitgang. Op straat stonden we na te beven. Mensen renden voorbij met paniek in hun ogen, anderen zaten verstrooid voor zich uit te staren. Van om de hoek kwam een ijsverkoper voorbij rinkelen, het leven ging blijkbaar gewoon door.

Toen het stof wat gezakt was en we binnen weer wat konden zien bleken Kary, mijn eerste juf en ik geluk te hebben gehad. Juist op de patio waar mijn lessen plaatsvonden had de bovenkant van een muur het begeven. We ruimden op en visten mijn tas uit het puin. Daarna gingen de lessen gewoon door in een appartement, een kilometer verder op. Hier stonden zelfs de kopjes nog gewoon in de kast!

Veel dominees predikten hier dat de schokkende gebeurtenissen een straf van God waren. Dat de man op de berg la Muela bedolven werd onder rotsblokken een heilig Maya-ritueel wilde uitvoeren moet dan ook wel een teken zijn. Een straatarme vrouw verloor haar man en dochter die lege blikjes zochten op de vuilnisbelt en wordt door sommigen nu dus als een groot zondaar gezien.

Afgelopen dinsdag bezochten we met wat studenten een vrouw in een sloppenwijk. Haar man werkte in een mijn, zij vond hem terug in stukken. Man weg, toekomst weg. Geen inkomsten of verzekering en drie jonge kinderen. Het was de eerste keer dat ik iemand in shock zag. Haar tante bedankte ons voor de tassen met levensmiddelen. Wij waren vooral erg stil. De dag erna sprak ik een man die op z´n zevende gezien had hoe een naburig dorpje platgebrand werd. Met z´n vriendjes lag hij in de bergen toe te kijken. ´Wij vonden het prachtig hoe die vliegtuigen naar beneden doken en hun bommen losten. En dan die kleurencombinaties tijdens de explosies, ongekend.´ Een paar weken later was zijn dorp aan de beurt. Tachtig procent van de bevolking overleefde het niet. ´Als je het water wegpompt gaat de vis vanzelf dood.´Dat was het motto van het leger tijdens de burgeroorlog, waarbij dorpelingen het water en de guerilla de vissen voorstelden. Gruwelijk!

Om het een beetje gezellig af te sluiten vertel ik u dat uw goede vriend ´s zondags achterin een laadklep van een pick-up springt om een flinke partij te voetballen met de locals. ´s Woensdags heeft hij yogales en sinds twee weken mag hij een heuse ´Dreg´ genoemd worden. Samen met muzikanten uit Oregon, Alabama, New York, Australië, Engeland en Guatemala speelt hij in een coverbandje. De financiele opbrengst van de drie gigs per week gaat meestal naar de minder bedeelden, maar het gratis bier houden ze voor zichzelf. Maakt u zich geen zorgen: zijn Spaans gaat hard vooruit.

Kortom, ik leer veel en vermaak me goed.

@ Dinie A. Hoogland: Ket-zal-tu-nang-co
@ Martine Post: doet het gerecht jou niet ook denken aan Peru?