Ik ben woar ik wul weden!

Vanuit Santiago de Cuba, de muziekmetropool van dit eiland schrijf ik nu. Wanneer u deze plaats op een kaart opzoekt en ontdekt dat ze ver ten oosten van Havana ligt, dan heeft u de goede stad te pakken.

Vrijdagavond ben ik aangekomen in Havana. Het beeld van oude auto´s, koloniale gebouwen, zon, zee en boulevard klopt helemaal. Elk straatje is een kleurrijke belevenis opzich.

Toch ben ik de stad min of meer ontvlucht. Gek werd ik, stapelgek van de vele ´vrienden´ die ik hier blijk te bezitten. U moet weten dat Cuba twee valuta´s kent. De peso voor Cubanen en de cuc voor, inderdaad niet Cubanen. Toeristen, zeg maar. Het kromme is dat veel dingen alleen verkrijgbaar zijn met cuc´s. Om aan zeep of melk te komen kun je als Cubaan zijnde het best een toerist uitkloppen. En wat is nou een makkelijkere prooi dan de alleen-reizende, naïeve Europeaan? Zodoende werd ik door mijn goedgemuste amigos van mojito-bar maar sigaren-zoldertje gesleept. Zelfs politieagentes wilden me met hun dwingende ogen mijn geld afnemen.

Ik kan niet telkens nee verkopen. Zondag heb ik daarom maar een groot pak koekjes gekocht en uitgedeeld aan de Cubanen die geld wilden omdat ze honger zeiden te hebben. Ze waren er stuk voor stuk erg blij mee en ik had een lekker dagje.

Soms koop ik babymelk voor ze of laat ik me een koffiebar inpraten. Het contact vind ik namelijk wel heel leuk. Bovendien spreken die gasten prima Spaans. Ik moet alleen oppassen met mijn centen. Ik heb een limiet op mijn creditcard. Bovendien wil ik nog een paar maanden blogs blijven schrijven. Aanvankelijk leek het erop dat ik hier nog geen peso te besteden had. Mijn passen werden overal geweigerd. Lekker dan! Hoe ging dat gezegde van een goed werk en het halve begin ook alweer?

De oplettende lezer zal zich waarschijnlijk afvragen hoe ik dat heb gedaan in een relatief duur land. Mijn geluk was daar toen ik het meest nodig had. Ik werd opgewacht door Dayron en Waldo. Laatst genoemde was de gids van een collega deze zomer. Hij heeft me de taxi voorgeschoten en een hotel ingepraat om geld op te nemen.

Dankzij hen ben ik ook actief deelnemer geweest van een Cubaans verjaardagsfeest. Andermaal werd ik geconfronteerd met mijn beperkte salsa-talenten. Reden te meer voor de Cubaanse vrouwen te proberen te redden wat er te redden valt. Vergeefse moeite. De afgelopen 26 jaar zijn mijn heupen langzaam vastgeroest. Het was een geweldige avond!

Nu zit ik dus aan de andere kant van dit paradijs. Want dat is het! Maandag ben ik met het ´blauwe gevaarte´, zoals de locals hun trein noemen weggereden. Talloze stops door gebrek aan brandstof, reparatiewerkzaamheden en mij verder onbekende redenen leverden vier uur vertraging op een rit van vijftien uur op. Het privilege van eerste klas is airco. Uiteraard was die kapot. Dit werd simpelweg opgelost door met de deuren open te rijden. Uit de trein hangend naar het prachtige landschap kijkend, talloze potjes Uno, vele gesprekken met twee Engelsen en twee Zwitsers en een klein beetje slapen, aangezien één van mijn nieuwe Engelse vrienden bereid was de hele rit op de baggage te letten doodden de tijd. Heerlijk om aanspraak te hebben met mensen die je wel vertrouwt, na vijf dagen op jezelf te zijn. Voorlopig reis ik samen met twee Zwitserse meiden. Cornelia en Angela.

Gevolg is dat we, wanneer we ergens gaan zitten meteen livemuziek hebben. Dinsdagavond vroegen de meiden om de gitaar van een romantische Cubaan, zodat ik wat kon spelen. Dit liep uit op een groot feest dat zich verplaatste naar een verlicht park/ plein. Gitaren, flessen rum, lekker weer en vrolijke, open mensen waren de ingrediënten die het tot een succes maakten. Een twintigtal Cubanen en toeristen voegden zich bij ons gezelschap en dansten en dronken op de Cubaanse salsa en mijn Rock&Roll. De mensen lijken hier niet uit op mijn geld maar willen vooral weten wat er zich achter hun landsgrenzen afspeelt. Voorlopig ben ik helemaal waar ik wil zijn.

Of om met Daniël Lohues te spreken: ´Ik ben woar ik wul weden´

@ Onno, Ester en Walther: Jullie zouden de Cubaanse rum eens moeten proberen
@ Lotte: Je hebt iemand erg blij gemaakt
@ papa: voor je kaart: 31 aug Havana, 3 sept Santiago de Cuba (via Santa Clara en Camagüey

De volgende keer houd ik het korter!